Spis treści
Jesień to bardzo pracowita pora roku. W ogrodzie mamy mnóstwo pracy, aby zdążyć przygotować rośliny do zimy. Warto jednak znaleźć trochę czasu i posadzić rośliny cebulowe, które podziwiać będziemy wiosną. Prześledźmy charakterystyki wybranych roślin cebylowych kwitnących wiosną, aby dowiedzieś się jakie są ich wymagania.
Krokus
Krokus wielkokwiatowy wywodzi się od szafranu wiosennego (Crocus vernus), który dziko rośnie w Alpach i Pirenejach. Kwiaty mają barwę ciemnofioletową, lawendową, białą lub białą z fioletowym żyłkowaniem. Natomiast krokus o żółtych kwiatach (Crocus flavus) jest rośliną żyjącą dziko w Grecji, byłej Jugosławii czy Turcji i to od niego właśnie wywodzą się wszystkie odmiany krokusa o żółtym odcieniu kwiatów. W Polsce jedyny dzikorosnący krokus to szafran spiski (Crocus scepusensis), który można spotkać wiosną w Tatrach, Gorcach i Beskidach, jest pod ochroną. Część podziemną krokusa stanowi nieco spłaszczona, pokryta suchymi łuskami bulwocebula. Bulwocebula krokusa ma kilka cm średnicy i jest jednoroczna, po przekwitnięciu bulwa mateczna zamiera. W ziemi pozostają jednak bulwy przybyszowe, z których w następnym roku wyrosną nowe rośliny. Krokus to jedna z najwcześniej kwitnących roślin.Pojawia się gdy ziemia rozmarza, przeważnie w marcu, czasem wyrasta nawet spod śniegu.
Pierwsze pojawiają się kwiaty, następnie trawiaste liście. Po przekwitnięciu liście zostawiamy, aby roślina mogła zakumulować substancje odżywcze w częściach podziemnych. Krokus może rosnąć w jednym miejscu kilka lat. Wymaga stanowiska słonecznego i żyznego, przepuszczalnego podłoża. Cebulki sadzimy w grupach jesienią (wrzesień – październik) na głębokość ok. 8 cm. Wiosną 2- 3 krotnie zasilamy nawozem do roślin cebulowych, w razie suszy podlewamy. Krokusy mogą zdobić rabaty, tarasy, skalniaki, dobrze też wyglądają posadzone w trawniku. W tym wypadku musimy opóźnić pierwsze wiosenne koszenie do momentu zaschnięcia liści krokusów. Ciekawostką, która już ok kilku lat pojawia się w sklepach ogrodniczych jest krokus jesienny. Kwitnie on jesienią (wrzesień – październik), liście natomiast pojawiają się wiosną i zasychają w czerwcu. Część podziemna to również bulwocebule, które sadzimy w sierpniu. Do krokusów jesiennych zalicza się szafran uprawny (Crocus sativus), który jest popularną rośliną przyprawową. Wysuszone znamiona słupków to najdroższa przyprawa świata.
Hiacynt
Hiacynt (Hyacinthus) to popularna roślina cebulowa kwitnąca wiosną. Typowy gatunek to Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis) o niebieskich kwiatach, od którego wywodzi się większość obecnie uprawianych hiacyntów. Wytwarza dzwonkowate, mocno pachnące kwiaty o wysokości 20 – 30 cm., które pojawiają się w kwietniu i maju i utrzymują się przez około 2 tygodnie. Hiacynt ma małe wymagania glebowe. Najlepiej rośnie w słońcu lub półcieniu, w miejscu osłoniętym od wiatru. Cebule sadzimy do ziemi we wrześniu lub na początku października na głębokość równą trzykrotnej wysokości cebuli (w przypadku hiacynta jest to ok 10 – 20 cm w zależności od wielkości cebuli) w rozstawie 10 – 20 cm. Cebule hiacyntów można sadzić w ażurowych koszyczkach co zabezpieczy je przed szkodnikami i ułatwi ewentualne ich wykopanie. Hiacynty mogą zdobić zarówno rabaty jak i balkony czy tarasy. Ważne jest zabezpieczenie ich przed zimą: na rabatach rozkładamy stroisz, natomiast donice, w których posadziliśmy cebule możemy zadołować w ogrodzie lub zabezpieczyć, np. styropianem. Po przekwitnięciu usuwamy kwiaty, aby nie osłabiać cebulek, liście natomiast zostawiamy. Końcem czerwca cebule hiacyntów wykopujemy, suszymy i przechowujemy do września. Hiacynty nie wymagają wykopywania co roku, jednak po 3- 4 latach dobrze jest je przesadzić.
Cesarska korona
Cesarska korona (Fritillaria imperialis) zwana również szachownicą cesarską to bardzo okazała roślina cebulowa zakwitająca wiosną. W naturalnych warunkach żyje w Himalajach i Iranie. Cebula jest duża, 15 – 20 cm, pozbawiona łuski okrywającej, wydziela specyficzny zapach i jest toksyczna, dlatego wszystkie prace należy wykonywać w rękawicach. Cesarską koronę sadzimy na miejsce słoneczne, ciepłe i osłonięte od wiatru. Jeśli chodzi o wymagania glebowe, ziemia musi być lekka, przepuszczalna, o odczynie lekko zasadowym lub obojętnym. Cebule sadzimy pod koniec lata, sierpień – wrzesień, aby rośliny zdołały się dobrze ukorzenić przed zimą. Dołek wykopujemy na głębokość 3 razy wielkość cebuli. Na dno dołka wsypujemy warstwę żwirku lub piasku, co zabezpieczy cebule przed gniciem. Cesarska korona kwitnie od kwietnia do połowy maja, jest wrażliwa na wiosenne przymrozki. Dzwonkowate kwiaty ułożone są w zwarty krąg, który osadzony jest na szczycie ok. metrowego, sztywnego pędu. Kwiatostan zwieńczony jest na szczycie pióropuszem liści. Cesarskie korony możemy spotkać w kolorze czerwonym, pomarańczowym i żółtym. Pęd wyrasta spomiędzy kępki mieczowatych liści. Po przekwitnięciu część nadziemna rośliny gnije. Cebul cesarskiej korony nie trzeba wykopywać co roku, jednak jeśli roślina za bardzo się rozrośnie i musimy ją rozsadzić, wówczas cebule wykopujemy od końca czerwca do połowy lipca. Cebule przechowujemy w przewiewnym pomieszczeniu, w temp. 20°C przesypane piaskiem lub trocinami, aby nie wyschły.
